Yaktığı kutsal tütün-ümsülerin ve içtiği alkol-ümsülerin o karanlıkta bir anlamı kalmamıştı, Aradığı şeyin ne olduğunu bilmiyordu. Parlak birşeyler belki, gözünü alacak, Gözünü kamaştıracak oyuncaklar, Sınırsız kudretini dillendirecek köleler. Kocaman bir...

  Kendini boşluğa bıraktığında, kaybettiğin bütün hisler korkuyla dirilir. Hislerle birlikte sen, senle birlikte dünyan yeniden uyanır. Kurtulmaya çabalarsın. Atlamamış olmayı arzular, ama yine de öncesinde arzulamış olduğun gibi çakılırsın yere. Fakat bu...

  Yeşil çimenlerin esintisi ve taze yağmur üzerimize bir gün ebediyen kavuşacağımız toprağın kokusunu serpiştirdiğinde, keçi sütü sağılıyor horozların gürleyişleriyle seslerin birbirine karıştığı sabahta ve güneş tepeye varırken kırmızı yanaklı ufaklıklar...

O güçlü bir nehirdi dün, bugün cılız bir dere, Koca bir dağ idi emsalsiz, şimdi ise işte şu minik tepe, Her şey eriyor günden güne, Yer ve boyut değiştiriyor her saniye, Durdurmayı istersen yine de bir dene? Çabalamak durmaktan kötü müdür sence? Akan suyun önünü...

Dünün ve bugünün insanları,acaba aralarında yaşayabilecekleri duyguların üst limitlerinin uçurumları kaç fersah farklı. Dün tadılmış ve bugün tadılamayacak kaç hissediş var onlar için. Kaç yeni karamsarlık puanı eklendi günün insanına ve kaç insanı olguyu yitirdi...

İnsana koşmak,insandan koşmak,insana kaçmak, insandan kaçmak, insandan çıkmak, insana varmak, insandan kopmak, insana katılmak. Her bir eylem beraberinde isabet etmesi muhtemel bir hançer darbesinin tehlikesini taşır. Her gün bileylediğim hançer. Konuşur bazen aklımı...

Ben Kaybettim. Sen kaybettin. O kaybetti. Biz kaybettik. Peki kim kazandı? Kim!? Sorması anlamsız büyük soru. Gider her gün hayatımızdan bir güzelliğin daha nesnelliği. Kazanan olmaz genelde, kaybetmişlikle yaşatmalı. Anlamları. Ya anlamları? Sonsuz kılmalı... Onları...

Düşüncelerim tüter kokusu dağılır odama. Dostum derindir dur bastırma yarama. Birikmiş değerler, derin anlamlar yükledim sana. Sen sen ol kendini senden başkasında arama. Geçmişin zindalarında dağlanmış kalbim, Acıdan yumulmuş gözlerim, Dinmez soluğum yorar beni...

Aydın! Ne kadar anlamsız kılınmış, anlamlı bir kelime. Bu nedir böyle? Hepimiz bir kalem alalım, sarılalım klavyelerimize, Her evden bir aydın çıksın! Herkes aydın olsun. Karanlıklarda örtsünler üstlerine aydınlık pelerinlerini, geçsinler aramızdan inandırmaya...

Bir dağın zirvesine tırmanmak, kazandığın tırmanışın getirdiği tatmin duygusu ve tecrübe. Ardından yine geçmişte bulunduğun seviyeye inmek. Sonra başka bir yamacını görmek bir başka dağın, başka zirvelere çıkmak başka düzlüklere inmek... Her ovada başka birşeyler...

HaYaT 5 SaNiYeLeR SüReKLiLiĞiDiR BaZen ANLaMı İçiNDe SaKLı Ve FaRKLı... Dudaklarla açılan kapıların beyinde hissedilen şehvet sınırı. Zevk için yapılan hoşvari bir eylemi insani sınırlar içerisinde tutabildiğin limit. Hiç olmadığın kadar insan hissettiğin, Yaşanması...

Zifiri karanlık var önümde, çözümlenemeyen bir yol, Aydınlık dönüp gitmiş ardımdan, yüzüme bakmıyor, Çok mu zor? Çok mu zor geriye bakmak, elini uzatmak kaybolan bana, Belki de istemiyor, evet istemiyor ve gidiyor uzaklara... Uyuyamıyorum artık zaten. Yazı yazmamakta...

Hayatta bizi ayakta tutan inançlarımız mı, yoksa bizmi sadece ayakta kalabilmek için birşeylere inanıyoruz farkında olmadan; bunun kendi yapımda nasıl olduğuna aslında tam olarak karar veremedim. Çünkü birşeye ihtiyacın olduğu için inanmanın, gerçekten inanmak...

Kapının önünde oturuyordum el salladı camdan. Baktım gülen bir yüz parıldıyor alacalı. Sonra yaslandığım kapı açıldı birden. Düştüm istemeden. Gülümsedi tekrar. İçeri geçtim tüm konukseverliğini gösterdi. Misafirdim. Gelirdim giderdim. Uzuun uzuuuun konuştuk....

Gemişten izler peşinde koşan gelecekti orası, Varamadı hiçbirşeye ya da düşünmedi varacağı yeri, Tek derdi aramaktı biliyordu yitirdiği cevapları, Hala arıyordu sonuçsuzluğu, Biliyordu çok tren olduğunu ama kabullendi son olmayan sonu, Yitirilmiş cevaplar ülkesi! Son...

Biliyor musunuz bilmem, ben yeni anladım; insanın birşeyleri rahatça yazabilmesi için beynindeki yoğunluk ve yükün verdiği acıdan çok, kalbindeki acı veren şeylerden azad olması gerekiyor ki bunu yapmak bana göre inandıklarınız varsa yapılması en zor şeylerden...

Arıyorum... Arıyorum kaybedilmişliğimin içindeki beni, hala arıyorum, Arıyorum bulamamak hoşuma gidiyor belkide, sadece aramak, Arıyorum kaybedilen beni, kimi zaman sindirilen kimi zaman ezilen, Arıyorum mutsuzluktan mutlu olan mazoşisti, şimdi hepsi geçti... Arıyorum...