niye sevgiyle saklambaç oynuyoruz her kalp kırma mevsiminde

sevgiyle saklambaç oynuyoruz her kalp kırma mevsiminde ama yakalamaya çalışıyoruz sevgiyi oyunları iyice karıştırdık
çoktan ebelendik kör tutkularımızı sağır yüreklerimizi harap fikirlerimizi alıp kendi içimizde biyerlere saklandık
savaşın farkında bile değiliz galiba kaybetmeye alıştık belki de uzaylılardır niye yapıyoruz yaptıklarımızı
bir şeye sahip olmanın verdiği his mi sahip oldukllarımıza aslında hiç sahip olmadığımızı anlamamamız yada zaten
hiçbir değerlerinin olmamasını mı kendimizden saklıyoruz kendi üzerimizde ki sahiplik hakıkını çoktan kaybettiğimizi mi
bir şey olmalı çünkü insanın bir tutkusu bir hayali olması gerekiyor o da olmazsa aşık olması gerekiyor ölümü beklerken
oyalanıcak bişeyler olması gerekiyor kimisi kapitalizme kaptırmış kendini hiç
sahip olamayacağı şeylerin peşinde kimisi sahip olmak için yarı ömrünü harcıyor
teknoloji ürünlerine herkes bekliyor çoğu beklediğinin farkında değil çoğu sadece havaya bakıyor
aşağıda ki pisliği görmemek için artık kimse gerçekten sevmiyor nice şeyden biri nesli tükenen sevgi
insanlar sahip olmak sonra başka şeylere sahip olmak istiyor ki vakit geçebilsin insan üzülmek istiyor ki
zaman geçebilsin eğer üzülürsen zaman o kadar yavaşlar ki çok yavaş geçen zaman hızlıymış
izlenimi verir her beyin kendi programını oturtmuş kendi dünyamızı beyinlerimiz yönetiyor
ne zaman gitme isteğine kapılsam bi bahane bir bekleyişle savuşturuyorum artık kimse gidemiyor
gidenler de aslında tam olarak gidemiyor beynimizden yaşadıklarımızdan gördüklerimizden kurtuluş yok Kİ
zehirlendik uyuşturulduk bir hayali bir tutkusu olması gerekiyor insanın ama parayla satın alamayacak
kaybetse de kalbi zehirlenmeyecek bir şey(e) ihtiyacı var şeylerin bize sahip olduğu bir dünyadayız ne yazık ki
böyle bir şeyimiz yok olsa ne olucak bilmiyorum ne değişicek bilmiyorum ama keşke olsa ozaman
bu dünya bukadar üzmezdi beni bir elf gibi gittikçe solduğumu hissediyorum bir sevgili gidiyor bir sevgili gidiyor
ikisi arasında sadece yaşıyorum imkansız hiç birşey yok cidden bir tane bile yok ama o kadar zor birşeyi başarmak
isteyen de yok elde edilemiyecek kalp yok ama yorgunluklarımız var bu insanlık beni üzüyor
o yüzden feragat ediyorum insan olmaktan şerefsiz yada orospu diye adlandırılmayı tercih ederim
bu hayattan da vaz geçiyorum başka birinin hayatı için direk veririm kimseye içimi dökemiyorum yazdıklarıma bile birazını
ama vakit daralmıyor hissdiyorum sonu yokmuş gibi gözüküyor hissediyorum beynim kendini korumak için hislerimi
git gide köreltiyor artık bi daha savaşabilecekmiyim bilemiyorum belki de son bir çatışmaya yeniden girebilirim
ama eninde sonunda kaybedicem belki de çoktan kaybetmeliydim aptal olsaydım bu kadar üzülmezmiydim bilmiyorum
ama denemeye değer artık kabus görmüyorum ama rüyalarımın hiçbirini hatırlamıyorum sanırım hep kötü oldukları için
uzun süredir ağlamadım uykumda ağladığımdan şüpheleniyorum git gide kaybediyorum kalemiminde ucu bitiyor insanlık şuan sadece
kendinin farkında olmayan virüslere dönüşmüş durumda belkide uzaylıların işidir
insanın bir tutkusu bir hayali olmalı ama önce insanoğlu savaşı kazanıp gerçekten insan olmalı