hayallerimizde gerçekçilik ve mantık arıyoruz ne ara kendimizi kandırdık da masum beynimizi yavaşlatmayı öğrendik,kişiliğimiz tek düzeleşti,kendimizi farklı sayıp farklı sayanlar sürüsüne katıldık,öfkelendik,duygularımızı bastırmayı öğrendik,unutmanın tadına vardık,mutsuzluğa izin vermeye başladık,nasılda kendimizi masum görüyoruz,neden hiç bişey yapmadık,neden yapmıyoruz,artık kendimize güvenemeyiz yozlaştık bir kendimizi tanımaya çalışsak neler olacak bilmiyoruz,ruhumuz çarpık kentleşti,hem farkına varmaya zorluyoruz kendimizi ama kendimizden saklanıyoruz da,kendi bünyemiz bizi kandırmaya çalışıyor,saklanacak bir yer yok ama inandık ve var sanıyoruz,kendimizi sarsmayı denedik mi,kendi sonumuzu mu yazıyoruz yoksa var olan benliğimizin içinde oyalanmak için mi tüm bu oyunlarımız,kendimizi neye benzetiyoruz,taklit edebildiğimiz kadarıyla kendimizin kontrolündeyiz,karmaşıklığın ortasında sarmaş dolaş sürekli sabırsızca sonsuz kendimizi kandırarak dönüyoruz ve tarif edemediğimiz şeyleri hayal etmiyoruz kendimizden başkalaştık ve bu başkası için yaşıyoruz gerçek hayallerimiz tutsak alınmış onları hayal edip kurtaramayacak kadar tembeliz öğle değil mi? üst.

 

senin güzelliğin belirli bir zamanda belirli bir mekanda aynı anda var olamazken
nasıl olur da ben seni belirsiz kısa ömrümde bulurum