sizler düşman değilsiniz
onlar hiç değil
ben hiç değilim
düşman yok bir çocuğun düşmanı olmaz!
büyükmek zorunda kaldık biz
biz derken hepimiz dışarda kimse kalmasın
papatyalar büyümek zorunda kaldı zaten
mirketler büyümek zorunda
zorumuza giden herşey bizi bıraktı
bizi bırakan herşey bizi büyüttü
hayallerimiz küçülmedi
o hayaller kuran
küçük,büyük gözler kısıldı
mesela sana bakıyorum
kimbilir ne kadar büyüdün
sana bakamıyorum
kimbilir daha ne kadar büyümek zorunda kalıcam
lolipop,lolipop,umut
biraz daha eksildin
aslında korkuyorum
istemiyorum!
ağlayamayacaksan gönlünce
gülemekeyeceksen sesli sesli
korkmaman gerekiyorsa
kork büyümekten büyüme
keşke!

korkuyorum bu yolun müziği değişecek
ızdıramın daha azı için süründükçe suçiçeklerini kaçırıyorum
korkuyorum korkuyorum
“hayat yaşamak için fazla uzun”
seni bulabilmek için yeterince zaman yok
çok fazla zaman var!
artık seni aramaktan vazgeçebiliyorum
yaza yaza,korka korka
kaçıyorum
şekersiz kahve artık o kadar da acı değil
uyuşturucu mutluluktan sahte değil
“Sakura hirahira maiorite ochite
Yureru omoi no take wo dakishimeta”
korkuyorum
korkmamın umrumda olmamasından korkuyorum
boşver diyebilirim…tavsiye olarak.
senden vazgeçtikçe titriyorum
cebimdeki lolipop düşüyor…
eğilip almaktan utandığım için
ağlamaktan çekindiğim için
titredikçe titriyorum
korkuyorum
bir düş sonu yalnızlığı kadar kal

çiçekler,şerbetler
pembe mavi papatyalar
sen korkarken korkamam
sırayla saralım yaralarımızı
küçük iki mezar açtıralım
aynı,bir taşta yazsın isimlerimiz
boşyere ve yalnız
ama birlikte ölelim